Rowerowo

Zasiane ziarno dramatu na szczęście nie zakiełkowało. Awaria auta, która jawiła mi się jako apokaliptyczne dzieło szatana powiązane ściśle z ingerencją w samochodową elektronikę, okazało się zwykłym rozładowaniem akumulatora, za które panowie mechanicy - tak dobrzy i litościwi - skasowali równe i okrągłe 0,00 zł. Pan Karol, który odebrał moje auto, i pan Darek, który mi je wydawał w stanie naprawionym, muszą być naprawdę dobrymi ludźmi, a to moje przekonanie dodatkowo potęguje fakt, że dzień wcześniej przygotowałam sobie na potrzeby odbioru auta kilka stów, bojąc się, że to będzie za mało, a do końca miesiąca jeść będę arbuzy z carrefoura. Luz. 

Tak czy siak - auto znów stoi na mym podwórku. Stoi dosłownie (mimo że jeździ!), bo w porywie tygodniowego motoryzacyjnego uziemienia skutecznie przesiadłam się na rower i na razie nie zamierzam z niego schodzić. 

I właśnie w związku z rowerem mam pewne refleksje. Nie wiem, czy tę tezę wypowiadałam już publicznie, czy nie, w każdym razie uważam, że największe zagrożenie na drodze rowerzysty stanowią matki małych dzieci. Nie, nie dzieci, nie inni rowerzyści, nie inni piesi, nie staruszkowie, nie młodzież, nie zwierzęta, nie dziury w chodniku, tylko matki. 

Jedzie sobie człowiek spokojnie. Widzi taką matkę z dzieckiem z daleka. Jak każdą przeszkodę - płynnie i planowo omija, wszak rower to nie czołg - skręcić można szybko acz łagodnie. Ale że matka taka zwykle ma oczy także z tyłu głowy, więc oprócz tego że monitoruje ruchy młodocianego użytkownika deptaka, to widzi także nadjeżdżający jednoślad. I projektując sobie w głowie wizję nagłego zderzenia roweru z dzieckiem, drze się wniebogłosy do malucha, co by na ten rower uważał. Reakcja dziecka może być jedna - bo nie dość, że matka wysyła niedookreślony komunikat, to jeszcze używa w tym celu podniesionego tonu zarezerwowanego dla domowych poparzeń garnkiem spadającym z kuchenki gazowej, czy bliskich kontaktów z rottweilerem sąsiadów. I otóż w tym momencie dzieciak biegnie nie za bardzo jeszcze zdecydowany, w którą biec ma stronę i klasycznie wpada prosto pod koła roweru. Gdyby cały ten scenariusz z oczami z tyłu głowy i ostrym rykiem na dziecko się nie rozegrał, to nic by się nie wydarzyło i rowerzysta minąłby szczęśliwą rodzinkę jak każdą inną przeszkodę na swej trasie. 

Nie. Nie wjechałam jeszcze w żadne dziecko. Ale apeluję nieśmiało o używanie tylko tych oczu z przodu czaszki. Amen.

Będę żałować

Nie wiem, jak pokrętna logika mną kierowała, kiedy decydowałam się na dwutygodniowy urlop wypoczynkowy w maju, zamiast w sierpniu. I bynajmniej nawet nie o to chodzi, że jakoś specjalnie mi teraz brakuje wypoczynku (chociaż to też). Ale mam wrażenie, że te upały, które prosto z Afryki dotarły nad Polskę i osiadły się tu na dłużej, są przyczyną zachwiania mojej organizacji dnia i tygodnia, a co za tym idzie - pozbawiło mnie to całkiem kontroli nad własnym życiem. 

Wszystko zaczęło się od popsutego auta. Rzecz to jest o tyle niezwykła, że do tej pory moje auto nigdy się nie psuło. Miała być szybka popołudniowa wyprawa na zakupy do lidla, a skończyło się na kółku wokół mojej dzielni i powrocie na podwórko. Bo trzy świecące się na czerwono kontrolki, zablokowane wspomaganie kierownicy i "00,0 km/h" na prędkościomierzu pomimo osiągniętej jakiejś tam prędkości - włączyło czerwone światło także w mym umyśle. Szybka konsultacja telefoniczna potwierdziła tylko - jest źle. I nawet mechanik zaalarmowany tym stanem stwierdził w swej dobroci (albo litości), że to nie ja do niego mam przyjeżdżać, a lepiej on przyjedzie do mnie. Z tym że przy nim auto sfiksowało jeszcze bardziej, bo już nawet silnik odmówił posłuszeństwa. Więc trudno nawet powiedzieć, że "luz", bo do tej pory sama nie wiem co z autem jest. Tak czy siak - przesiadłam się z toyoty na amsterdama. 

Rower mój zdążył w szopce już zarosnąć pajęczynami. I zdawać by się mogło, że ząb czasu go tam nie ruszy. Ale lawina już ruszyła i jak pech, to pech - ucieka mi powietrze z opon. Do rowerowego warsztatu go nie zaprowadzę - wiadomo - bo jeszcze nie wiem, jak bardzo popłynę z finansami w związku z naprawą auta. Więc środka lokomocji nie mam obecnie wcale.

Zatem po całym tygodniu trzaskania nadgodzin w pracy, kiedy to przyszedł weekend zapowiadany jako najgorętszy od iluś tam lat, zamiast nad jakieś jezioro czy basen, mogłam się co najwyżej do własnej wanny wybrać. 

ALE LUZ! Pogodziłam się z tą opcją prędko, bo do narzekających nie należę. Nawet znalazłam pewne plusy tej opcji - bo przecież zaległości książkowo-filmowych nadal sporo, a gdzie przyjemniej można je nadrabiać, niż we własnym mieszkaniu? No gdzie?

Z tym że pod uwagę nie wzięłam jednego faktu - że skoro moje mieszkanie jest tak położone, że wszystkie okna są z jednej strony, to przeciągu w nim nie zrobię. Niby zgodnie ze sprawdzoną zasadą - okna pozamykane w dzień, otwierane na oścież w nocy, ale efekt był co najwyżej taki, że przez noc temperatura spadała z 27 stopni do 26. Niegotowanie, nieużywanie sprzętów emitujących ciepło i nieporuszanie się nie pomogły. W sobotę ciepłota w moim "M" wzrosła do równo 30 stopni. I wtedy zapadła decyzja - chociaż tego zawrotnego ciepła jest w roku maksymalnie parę dni, pora się wyposażyć w wiatrak. W głowie miałam takie wentylatory, co to w moim osiedlowym markecie sprzedawali za 30 zł - inwestycja godna upału. Ale co? Idę (duuuże poświęcenie, bo na zewnątrz 40 st. i patelnia) do marketu, idę na dział wentylatorów, a tam - ceny podniesione. Do kosmicznych. Przewyższających nie tyle moje możliwości finansowe, co samoświadomość i zdrową kalkulację. Najgorszy chłam za co najmniej stówkę, reszta - już znacznie drożej. 

Wróciłam bez wiatraka. 

Wiem, że za trzy miesiące pożałuję tych słów, ale mam dość upałów. 

Niech już będzie chłodniej. 

Amen.

UWAGA! Narzekam!!!

Taka sytuacja. Przychodzi człowiek do pracy, a tam przy wejściu - kiermasz taki jakby. Stoją stoły, na stołach - pięknie wyeksponowane ciasta dla najwybredniejszych łasuchów. Bułki z kolorowym wsadem - że i wędlinka lub serek, i warzywa, i zielony listek. Sałatki owocowe - dokładnie takie, jakie spotkać można na barcelońskim targu la Boqueria. Wszystko to wygląda apetycznie, estetycznie i zachęcająco. Tylko tabliczek z cenami brakuje. Ale stoi puszka, która się zapełnia szybko banknotami - od dyszek do grubszych nominałów. Bo te wszystkie spożywcze dobra dostaje się w zamian za te banknoty niemałe, które trafią potem na konto koleżanki. Oczywiście przy kulinarnym straganie tłum. Każdy chce wrzucić coś tam do puszki, ale też każdy ma apetyt na przekąskę. Bo koleżanka, która tę kasę ma dostać, chora jest na raka piersi. A te ciasta, kanapki i sałatki - przygotowali jej koledzy z działu. Bo zwykłe maile z prośbą o przelewy to za mało. Jedna zarwana noc na pieczenie blachy ciasta, jedno wcześniejsze wstanie do pracy - i kiermasz gotowy. A mobilizacja ogromna niczym pospolite ruszenie. Chwyta za serce każdego. Bo każdy sobie myśli, że jego to też może spotkać. I teraz najlepsze - to się nie dzieje gdzieś w filmie, ani nie pokazują tego w Teleexpressie, nie jest to też historia z Warszawy, Białegostoku czy Rzeszowa. To się dzieje dość blisko - w mojej pracy. 

I niby coś tam słyszałam, że instytucja, która jest przeznaczona do tego, żeby moje składki zdrowotne przeznaczyć - w razie choroby - na moje leczenie, to tej jednej dziewczynie powiedzieli podobno, że hola, hola, pani nie pomożemy. Wierzyć mi się nie chce, ale na wszelki wypadek do zbiórki - jak każdy - się dorzucam. 

A potem idę do swojego pokoju, w międzyczasie chwytam środowy dodatek do gazety, który jest o ZDROWIU. I nagle jakby ktoś mnie młotkiem w łeb uderzył. Czytam nagłówek "Rak piersi nie dla Polek". I czytam dalej cały tekst. Że jest taki lek, którym na całym świecie, a na pewno w całej Europie, skutecznie leczy się raka piersi. Ale nie w Polsce. Bo nie. Bo ktoś tam wysoko uznał że nie ma wystarczająco przekonujących badań, że ten lek działa. A że lek jest drogi - to tym bardziej nie został uznany. I ten lek, to jest dokładnie to, na co przed chwilą wrzuciłam kasę do puszki i za co dostałam (bezglutenową) sałatkę z owoców. 

Ale to jeszcze nic. Bo na 8.40 mam być u rodzinnego lekarza. Bo znów mi się coś z zatokami dzieje, a wolę zawczasu to wyleczyć, niż znów potem dwa tygodnie w łóżku zalegać. I dostaję receptę na lek, ale pani doktor od razu mi mówi, że tego leku w Polsce to ja nie dostanę, bo został wycofany z obrotu. Ale spoko luz - mamy tak blisko granicę - lek kupię sobie w Niemczech, więc mam sobie sprowadzić. LUZ. Sprowadzę. Jasne, że sprowadzę. Odpalam internet i czytam: że lek ten był u nas w aptekach kiedyś, za Mieszka I, ale został wycofany, bo niby też jakiś badań nie przeszedł. Plus opinie pacjentów na forach - że lek był skuteczny. LUZ. 

Od kilku lat zawodowo zajmuję się promocją zdrowia. Robię te pikniki, te akcje, te obchody światowych dni bolącej głowy i złamanego palca. I trąbię o profilaktyce. Że są takie badania, które można zrobić za darmo i że nie bolą. I nawet urzędnikom w mojej pracy przetarłam ścieżkę - bo udało się wprowadzić takie zarządzenie, że jak kto chce w godzinach pracy iść do lekarza na badanie, to proszę bardzo, nawet odpracowywać tego nie musi. Byleby poszedł. Ba! Nawet sama się przekonałam na ciele własnym, że regularne badania to za mało, bo i tak człowieka może dopaść coś, przez co z dnia na dzień niespodziewanie ląduje na szpitalnym oddziale z obco brzmiącym szyldem nad drzwiami "onkologia". 

Akcja ze zbiórką dla Agnieszki poruszyła mnie bardzo. Ale zastanawiam się w sumie, co ja właściwie mam promować. Skoro raka wykrytego w tym kraju się nie leczy. Tylko koledzy muszą kasę na dawkę leku nazbierać, bo to ponad sto tysięcy kosztuje. 

 

 

Jedno oko na Maroko

Człowiek już z lekka opalony i po urlopie, a tu w gruncie rzeczy lato dopiero nadchodzi. Ja o tyle dostrzegam w tym pozytywny aspekt, że liczę na opalenie sobie także innych części ciała niż prawa ręka (miejsce pasażera w aucie...) i prawe udo (to samo miejsce). 

Maroko zaskoczyło mnie bardziej niż wszystkie dotychczasowe wyprawy. Częściowo tam cywilizacja w postaci prądu, dróg i bankomatów dotarła, ale z drugiej strony - czas się tam zatrzymał jakieś 2000 lat temu i przez kolejnych tyle na pewno nie drgnie. 

Komunikacja

Jak człowiek wysiada z samolotu na - bądź co bądź - międzynarodowym lotnisku i ma raptem 20 km do hotelu, to wyobraża sobie, że pojedzie normalną drogą asfaltową, po której jeżdżą pojazdy mechaniczne typu auto, tudzież motor, ewentualnie rower. No i owszem. Droga asfaltowa jest. Pojazdy wymienione także. Od rozlatujących się klekotów, po białe taxi mercedesy, na wozach prosto z salonu skończywszy. Jednak szybko się okazuje, że do tej wyliczanki dołożyć jeszcze należy osiołka wyjętego żywcem z czasów Jezusa, który ciągnie wóz na dwóch kółkach, jest objuczony po obu stronach koszami z sianem, a na jego grzbiecie zasiada osiołkowy woźnica. OK, cyrk przyjechał - mówi sobie człowiek na ten widok. Ale osiołków takich zaraz widzi pięć, pięćdziesiąt, a przez cały urlop wręcz setki. 

Ale osły na drodze - jakkolwiek dosłownie to potraktować należy - występowały także w sferze przenośnej. Marokańczycy zapewne dokumentu zwanego "prawem jazdy" jeszcze nie wymyślili. Za nic mają linie namalowane na jezdni, które w każdym innym miejscu na kuli ziemskiej oznaczają PASY RUCHU. Tu co najwyżej są dekoracją przełamującą czarną nudę asfaltu. Dwa pasy ruchu w jednym kierunku oznaczać mogą co najwyżej tyle, że tuż przed rondem w jednym szeregu zmieszczą się trzy auta plus motorynka. Kierunkowskaz jest równie zbędnym dodatkiem. Sygnalizowanie skręcania czy zmiany pasa ruchu jest tak samo niewskazane co ustępowanie pierwszeństwa, czy po prostu - ogólnie przyjęte zasady jazdy. Reguła "kto pierwszy, ten lepszy" jest jakby podstawowym i jedynym źródłem wiedzy Marokańczyków o przemieszczaniu się drogą lądową. Po przemierzeniu dwóch tysięcy kilometrów (na szczęście!) na siedzeniu pasażera, można już coś na ten temat powiedzieć.

Jedzenie

Przed wyjazdem nastawiałam się psychicznie na kosmiczne doznania smakowe z nieznanymi w Polsce przyprawami w roli głównej. W rzeczywistości z kucharzami jest tak, że po prostu są lepsi i gorsi. Jak w jednym z pensjonatów usłyszałam przypadkiem dźwięk dzwonka mikrofalówki tuż przed tym jak zaserwowano zupę, to otrzeźwiałam z lekka. Ale narzekać nie będę, bo kilka kulinarnych przeżyć zaliczyłam. Na pewno dla mnie numer jeden to koktajl z awokado. W internetach już wyczytałam, że jest to przysmak absolutnie wegański, bo robi się go na mleku migdałowym. Dla mnie - to zupełnie nowe oblicze owocu, którego do tej pory używałam jedynie do sałatek i past kanapkowych. Polecam przez duże P! 

Kilka razy zdarzyło mi się jeść klasyczny marokański obiad. Pachnący, kolorowy, okraszony oliwkami, kiszonymi cytrynami i aromatyczną kolendrą. Zaliczyłam też sardynki prosto z grilla, prosto z portu, prosto z morza, w towarzystwie tylko grubej morskiej soli i kilku kropel limonki - wszystko to za niewiele ponad 10 złotych. Wśród napojów królują herbata miętowa i sok ze świeżo wyciskanych pomarańczy. Też raczej za grosiki.

Ogólnie przez blisko dwa tygodnie żarłam gluten, co teraz w efekcie prowadzi do radykalnego powrotu do mojej bezglutenowej diety.

Pogoda

To nie jest tak, że w Maroko zawsze świeci słońce. Czasem są też chmury. A jak się jest nad morzem w miejscowości, która w dodatku opisywana jest w przewodnikach turystycznych jako mekka surferów, to spodziewać się należy także, że będzie wiało. I to tak mocno, że na plaży człowiek nawet nie czuje jak bardzo to słońce świeci, a na skórze (oprócz opalenizny) występuje także gęsia skórka. Ale bywa też tak, że człowiek wychodzi po zmroku na wieczorny spacer, a tu nagle się okazuje, że ktoś sobie robi żarty i włączył gigantyczną suszarkę do włosów, która wieje gorącym strumieniem. Przez dwa dni w Agadirze wiało dosłownie ogniem. Wytchnienie przynosił raczej brak wiatru, niż jego obecność.

Architektura

Chociaż tam pewnie nikt sobie tego nie uświadamia, to akurat część Europy zwana Polską mogłaby się uczyć od Marokańczyków jak powinny wyglądać miasta, żeby nie odstraszały. Zasady są proste - jak teren pustynny czy górzysty - to wszystkie domy są z piasku pise, jak miasto leży nad morzem - to raczej domy są białe z błękitnymi drzwiami i okiennicami. Koniec zasad. Zero szyldów szpetnych, zero pasteli pseudoestetycznych, zero wścieklizn żarówiastych. Minimalizm w nieskażonym wydaniu. Prostota w najprostszej formie. Spójność krajobrazu natury, miast i wsi. Amen.

Toalety

To jest zdecydowanie temat na odrębną książkę, a nie jeden marny akapit na blogu. Jak toaleta była normalna, taka na której się teoretycznie siada, to jeszcze pół biedy, bo i tak człowiek (kobieta!) najczęściej w publicznych miejscach wybiera wersję "na małysza" i jakoś tam daje radę. Ale jak toaleta jest nienormalna, to oprócz dziury w podłodze, miejsca na stopy należy się spodziewać a) much w ilości znacznej, b) braku wody, c) kosza na zużyty papier toaletowy lub d) tego kosza braku. Do tego należy dodać jeszcze elementy niematerialne, niewidoczne, chodź przechodzące w stan, że dałoby się je narysować - zapachy. I tu opis zakończę. Zwiedzałam te miejsca także. Niestety.

Ludzie

Ogólnie mili. Póki nie powiedzą, ile chcą. Kobiety, które mimo zakrytych głów, miały piękne szaty, ale też kobiety w szlafrokach a'la tygrys. Mężczyźni w piżamach. Raczej nieumyci. Raczej śmierdzący.

Powrót

Wniosek na przyszłość - do walizki podręcznej można spakować jeszcze mniej niż się spakowało. Wypełni się ją bardziej po powrocie na szopingu w Berlinie. Luz. 

Maska

Mimo że choroba mnie jeszcze trzyma mocno (a może właśnie dlatego), wpadłam w opętańczy szał przeszukiwania swojego mieszkania. To zaskakujące, że na 36 metrach można w ogóle coś zgubić, ale wiele wskazuje na to, że tak się właśnie stało. 

Celem mego śledztwa jest maska z rurką do nurkowania. 

Ja wiem, że kiedy człowiekowi zielono-żółta maź o znacznym zagęszczeniu wylatuje z nosa oraz gdy kaszel pozwala przywołać wspomnienia z wakacji na wsi (dźwięk odpalanego silnika ciągnika marki zetor), sprzęt do podwodnych przygód kwalifikuje się raczej do kategorii średnio przydatnych. Ale wizja nadchodzącego urlopu zdecydowanie jest tym czynnikiem, który mobilizuje moje komórki do zwiększenia odporności i wyzdrowienia. 

Przeszukałam już dwa pawlacze. Przeryłam co większe szafy. Sprawdzałam nawet w szafce na buty. Szukałam we wszystkich wiklinowych koszach, w których przechowuję ubrania zimowe (latem) lub letnie (zimą). Sprawdzałam kartony z castoramy zapakowane rzeczami-z-którymi-nie-wiadomo-co-zrobić-bo-przecież-nie-wyrzucić. Szukałam nawet w szufladzie z niechcianymi prezentami (strategiczne miejsce w mieszkaniu - kiedy odwiedzają mnie osoby, które podarowały mi któryś z tych prezentów, to pyk! - wyciągam i udaję, że korzystam). Nie ma maski! Już zaczynam powątpiewać, czy przy przeprowadzce z Moniuszki na pewno tę maskę ze sobą zabrałam, ale wydaje mi się, że nie mogłabym być na tyle nierozsądna, żeby pomyśleć, że już nie będę w życiu nurkować. Otóż będę! 

Jeśli maski nie znajdę, to urlop spędzę u czubków. 

Luz.

PS ktokolwiek widział, ktokolwiek wie - maska wygląda jak poniżej. 

Wpis o wszystkim

Od lutego skrzętnie układam sobie w głowie kolejne wpisy - a to na tematy kulinarne, a to refleksje związane z wpływem warunków pogodowych na umysły ludzkie, albo o dietach i ćwiczeniach rozmaitych i podejmowanych przeze mnie heroicznie próbach zrzucenia trzech kilo oraz ściśle z tym powiązanych planach wycieczkowo-przygodowych. Mogłabym też z głowy odtworzyć wszystkie poczynione w mózgu treści potencjalnych wpisów w stylu poradnikowym: jak jeść serek wiejski, żeby poplamić tylko sweter, albo: jak zrobić jogurt w maszynie do robienia jogurtów, nie podłączając jej uprzednio do prądu, lub: jak udawać hodowcę domowych kiełków (w rzeczywistości będąc hodowcą gnijących w kiełkownicy nasion rzodkiewki i lucerny). Takie to tematy mam poukładane co do jednego przecinka i kropki. Ale zdecydowanie najlepiej mi wychodzi temat "jak być blogerką, nie pisząc niczego na blogu, a jedynie knując sobie wpisy w głowie". Luz. 

Wobec powyższego przejdę do najpopularniejszej w ostatnich miesiącach dziedziny pt. Jestem chora na zatoki, grypę i leżę w łóżku. 

Dziś mija równo tydzień od momentu, kiedy wróciłam z pracy, położyłam się do łóżka i już tak w nim zostałam. Z przerwą na: wizyty u lekarza (dwie), wizyty w kuchni przy czajniku po wrzątek (657), wizyty na siku (657). Ponieważ straciłam węch i smak, jest mi wszystko jedno co spożywam. A że spożywam ilości symboliczne (taki bilet wstępu dla przyjmowanych tabletek), to spodziewać się należy, że w nadchodzącym sezonie będę królową plaży w kategorii "tyczki". 

Pierwszy naturalny objaw zdrowienia jednak już zaświtał na mym wąskim horyzoncie: dostrzegać zaczęłam w kątach zbierające się podstępnie kłęby kurzu, a co więcej - zaczęły mi one przeszkadzać na tyle, że chwyciłam dziś już za odkurzać. Rzecz jasna przepłaciłam te wygibasy totalnym się upoceniem, ale jaka satysfakcja teraz mi towarzyszy w łóżku! Ha!

 Puenty żadnej dla powyższych historyjek nie mam. Głowę moją nadal okupują bakterie kamuflujące się pod postacią smarków we wszystkich kolorach wiosny (tudzież momentami w barwach jesieni). Mogłabym co prawda zaserwować zgrabny literacko opis czynności polegającej na oczyszczaniu zatok przy pomocy aptecznego zestawu składającego się z butelki, dzióbka i saszetek z solą morską, ale w tym celu stworzę chyba specjalną zakładkę "dla odważnych". Luz.

Złote myśli na niedzielny wieczór

1. (moja) Fajnie jest mieć ostry nóż z ząbkami do krojenia chleba, pod warunkiem że nie służy on do krojenia sobie kciuka.
2. (nie moja, ale sceptyka mej bezglutenowej diety, po tym jak spróbował mego bezglutenowego gryczanego chleba) To że coś jest bez glutenu, to nie znaczy, że nie mogę tego czasem zjeść.

Chleb pokrojony. Kciuk zawinięty. Naczynia niepomyte.
Luz.

Czerwone?

Powszechnie znana jest moja fobia związana z niejedzeniem czerwonych potraw. Ostatnio trochę w tym aspekcie znormalniałam, ale dawniej nie byłam w stanie tknąć ketchupu, pomidorówki, barszczu, czy choćby lodów truskawkowych. Absurd polegał na tym, że z kolei pomidory czy truskawki w nieprzetworzonej formie, owszem, jadłam i to chętnie, ale już produktów pochodnych - nie. Wyjątkiem były buraki, których nigdy w żadnej formie nie tknęłam, a nawet zapach gotowanego barszczu był w stanie mnie o mdłości przyprawić. Luz. 

Okoliczności związane chyba z magią, fazą księżyca albo kierunkiem wiatru sprawiły, że dziś po raz pierwszy w życiu kupiłam buraki, żeby je w efekcie skonsumować. Coby szok był mniejszy, wybrałam formę buraczanej zupy-krem z mleczkiem kokosowym. Pojęcia nie miałam jednak, że obróbka buraków wiąże się z tym, że moje dłonie będą wyglądały jak po ciężkiej, morderczej zbrodni. Luz. 

Zupa gotowa, smakuje nawet przyzwoicie, jakby słodko, jakby trochę ostro. A kolor w sumie ma nie czerwony, a amarantowy. Luz. 

Niby nowy rok

Bla bla bla, nowy rok, niby że coś tam ma się dziać od nowa, a tak naprawdę niby wszystko po staremu. Skłonna byłabym uwierzyć w tę magię przełomu, gdyż właśnie teraz zadziało się u mnie dość dobrze, a nawet bardzo dobrze. Pozytywnie w każdym razie. Tak, że człowiekowi się robi milej i uśmiecha się do siebie. Luz. 

Postanowień żadnych nie postanawiam. Bo 1. papierosów i tak nie palę, 2. waga moja wskazuje poziom idealny, 3. tak się składa, że (na szczęście) siłą noworocznych dni wolnych i sklepów zamkniętych, a także jesiennej pogody - czytam książki, a że trafiłam akurat na takie co wciągają niesamowicie, to je wręcz pochłaniam, 4. że mam od niedawna nową książkę kucharską, to w przerwach pomiędzy rozdziałami tej nie-kulinarnej literatury, testuję nowe przepisy (UWAGA!) wegańskie, choć na żaden tam weganizm przechodzić nie zamierzam, ani w tym roku, ani też raczej w najbliższej dekadzie; po prostu rozkoszuję się prostotą kuchni roślinnej, luz, 5. nie zarzekam się, że nagle wraz z początkiem stycznia zacznę biegać, ćwiczyć jogę czy robić inne wygibasy, bo wiadomo jak z tym jest - moc takiego postanowienia wyczerpuje się jak baterie w telefonach, a nie zawsze jest możliwość podładowania. Tymczasem wracam do uśmiechania się do siebie, ewentualnie także nie tylko do siebie i ruszam dalej.